இப்படியும் நடக்கிறது.

நான் இந்த வாரத்தில் அனுபவித்த நிகழ்வொன்று.அது அதிர்வுபோல்.அதற்குள்ளிருந்து இன்னும் மீளவில்லை.அதுதான் பகிர்ந்துகொள்ள நினைக்கிறேன்.

நான் ஒரு 8 மாத்திற்கு முன் என் தோழி அதாவது வேலை செய்யுமிடத்தில் ஒரு வருடச் சிநேகம் மட்டுமே.அவள் ஏதோ தன் கஸ்டம் சொல்லித் தனக்கு 200 Sfr பணம் தரும்படியும் மாத இறுதியில் தந்துவிடுவதாகவும் சொல்லிக் கேட்டாள்.கொடுத்தும் விட்டேன்.யாருக்கும் சொல்லவும் வேண்டாம்.தனக்கு அதனால் வெட்கம் என்றும் கெஞ்சாத குறையாய் கேட்டும் இருந்தாள்.அதன் பிறகு எங்கள் வேலை நேர மாற்றங்களாலும் என் விடுமுறை அவள் விடுமுறை என்று பிறகு சுகயீன விடுமுறை இப்படி இப்படியே ஒருவரையொருவர் சந்திக்கும் வாய்ப்பு இல்லாமல் கிட்டத்தட்ட 4-5 மாதங்களாகிவிட்டது.அவள் போன் பண்ணிக்கூட உன் பணம் தரவேண்டும் எங்கு எப்படி என்ற கேள்வியே இல்லை.அதன் பிறகு போன மாதத்தில் ஒரு நாள் சந்திக்கும் வாய்ப்பு.அன்று கண்டபோது ஒரு வார்த்தை மட்டும் பணம் பற்றி வந்தது."ஐயோ உங்களை நான் காணவேயில்லை.காசு வச்சிருந்து வச்சிருந்து பாத்திருந்து செலவாயிட்டுது.இனி இந்த மாசம்தான் தருவேன்"என்றாள்.நான் தலையை மட்டும் ஆட்டினேன்.எனக்கோ கொடுக்கல் வாங்கல் என்பது சரியாய் இருக்கவேணும் என்பதில் உறுதியாய் இருப்பேன்.அவளை நிறையவே ஏதாவது சொல்ல வேணும்போல இருந்தது.
என்றாலும் வேண்டாம்.இனி எப்போதும் கொடுக்காமல்விட்டால் சரிதானே தரட்டும் என்று மட்டும் நினைத்துக்கொண்டேன்.

சரி அந்த மாத இறுதிவரை திரும்பவும் இடைவெளி.காணவில்லை.சரியென்று பார்த்தால் வேலை நேர அட்டவணையில் திரும்பவும் ஒருமாத சுகயீன விடுமுறை போட்டிருந்தது.சரி அப்போ இந்த மாதமும் பணம் வரப்போவதில்லை என்றிருந்தேன்.யாரிடமும் சொல்லவில்லை இதுவரைக்கும்.இப்படியிருக்க என் நெருங்கிய தோழி மனதை அடக்கமுடியாமல் ஒரு நாள் சொன்னாள்.நான் அவவுக்கு 200 Sfr பணம் கொடுத்து 6 மாதமாகிவிட்டது.2-3 தடவைகள் கேட்டும்விட்டேன்.இப்போ இல்லை இல்லை என்கிறாவாம் என்று.எனக்குச் சிரிப்பாய் போய்விட்டது.சிரித்துவிட்டுச் சொன்னேன் நானும் கொடுத்திருக்கிறேன் என்று.என்னிடம்போலவே யாருக்கும் சொலவேண்டாமென்று சொல்லியே வாங்கியிருக்கிறாள்.சரி பார்க்கலாம் எப்போ தருவாள் என்றுவிட்டு இருந்துவிட்டோம்.

சரி சென்ற 5 ம் திகதியிலிருந்துதான் சுகயீன விடுமுறை.அதற்கு இரண்டு நாள் முன்னதாகவே தனக்கு முடியவில்லை என வராமல் நின்றுவிட்டாள்.பணம் தரவில்லையே தவிர எங்களோடு எப்பவும் போலப் பேசிச் சிரித்து சகஜமாகவேதான் இருந்தோம்.சரி 7 ம் திகதி எனக்குப் போன் பண்ணி எப்போ வரைக்கும் தனக்கு விடுமுறை போட்டிருக்கு என்று கேட்டாள்.அதற்கு நான் நாளை பார்த்து வருகிறேன்.நாளை நான் வேலை முடிந்து வர மாலை 3 மணியாகும் என்றும் வேலை இடத்திற்குப் போன் எடுக்கவேண்டாம் என்று சொல்லி வைத்தேன்.ஏனென்றால் காலை நேரங்களில் வேலை கூடவாயும் வெளித்தொலைபேசி அழைப்பு வந்திருக்கு என்று கவனத்திலும் இருக்கும்.

பார்த்தால் அடுத்தநாள் காலை 8.45 க்கு போன் எடுக்கிறாள்.என் நேர அட்டவணை பார்த்தீர்களா என்று.எனக்கோ நல்லாய் ஏறின கோவம் வந்துவிட்டது.நான் முதலில் கேட்டது."ஏன் இப்போ போன் எடுக்கிறீங்கள்.
உங்களுக்கு நேற்று என்ன சொல்லிட்டு வந்தேன்.வையுங்கோ போனை.நான் இன்னும் வேலை அட்டவணை பாக்கேல்ல.பாத்திட்டு வந்து வீட்ல இருந்து சொல்றேன்" என்றுவிட்டுப் போனை அணைத்துவிட்டேன்.

என் பக்கத்தில் இன்னொரு எங்கள் அண்ணா ஒருவர் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்.நான் இன்னும் கோபம் முடியாமல் திட்டிக்கொண்டிருந்தேன்.போனவாரம் சுகயீனம் என்று அறிவிக்க இன்னொரு சிநேகிதியின் வீட்டுக்குக் காலை 4.30 Am மணிக்கு போன் பண்ணியிருக்கிறாள். "வேலையிடத்துக்கு போன் பண்ண வேணும் என்னிடம் போன் நம்பர் இல்ல தாங்கோ" என்று கேட்டு.குழந்தைகள் கணவன் எல்லாரும் தூக்கம் கலைந்து எழும்பியிருக்கிறார்கள்.ஒரு வருடமாக வேலை இடத்து போன் நம்பர் இல்லாமல் இருந்திருக்கிறாள்.இதுவும் ஒரு செய்தி.

அப்போ அதையும் சொல்லிப் பேசிக்கொண்டிருந்தேன் நான்.பக்கம் இருந்த அண்ணா என்னைப் பேசினார்."ஏன் இப்போ இவ்வளவு கோபம் உங்களுக்கு உங்களுக்குத்தான் உடம்புக்குக் கூடாது.சத்தம் போடாதேங்கோ என்று.அதோட அவர் சொன்னார் அவ ஆள் சரில்ல. கவனமாய் இருங்கோ.சரியான சுயநலக்காரி.பழக்கவழக்கங்களும் சரில்ல.கொடுக்கல் வாங்கல் ஏதும் வச்சுக்கொள்ளவேண்டாம்" கவனம் என்றார்.எனக்கு மூளையில் பொறி தட்டியது.ஏன் அப்பிடி சொல்றீங்கள் என்று அவரை நோண்டத் தொடங்க அவரும் 100 Sfr பணம் கொடுத்துப் பத்து மாதங்களாம்.

அவள் எங்களைவிடக் கொஞ்சம் வித்தியாசமாகவே எல்லோருடனும் பழகியும்வந்தாள். ஆண்கள் பெண்கள் பேதமில்லாமல் எல்லோரிடமும் எந்தக் கதையும் அரட்டை அடிப்பாள். ஆண்களை டேய் அத்தான் என்பாள்.மச்சான் அங்கிள் என்றென்றாள் பகிடியாய் கதைச்சுக் கொள்வாள்.எங்களுக்குத் தேவையில்லாத விஷயம் இல்லாவிட்டாலும் "கவனம் சரில்ல நாங்கள் இருக்கேக்க கதைகளைக் குறைச்சுக்கொள்ளுங்கோ" என்று மட்டும் சொல்லி வச்சிருக்கேன்.

சரி என்று நான் சாப்பிட்டுக்கொண்டிருக்க என்னோடு வேலை பார்க்கும் பிரேசில் பெண் மெலானி என்பவள் "ஏன் கோபமாய் இருக்கிறாய்" என்று கேட்க ஏன் எங்கள் பல்லைப் நோண்டி நாங்களே மணக்க வேண்டாம் என்ற எண்ணத்தில் சிநேகிதி போன் பண்ணினதால் கோபமாய் இருக்கிறேன் என்று மட்டும் சொல்லி விட்டுவிட்டேன்.அதற்கு அவள் பிறகு "நீ அவளுக்குப் போன் பண்ணினால் அவள் எனக்கு ஒரு பரிசுப் பொருள் ஒன்று தரவேணும்.
காத்திருக்கிறேனாம் ,என்றும் கோபமாய் இருக்கிறேன் என்றும் சொல்லிவிடு அவளுக்குப் புரியும்" என்றாள்.நானும் சரி என்று வேலையில் மூழ்கிவிட்டேன்.

ஆனால் மண்டையில் ஏதோ ஒன்று குடையத் தொடங்கியது.மத்தியானம் சாப்பாட்டு வேளை மெலானி ஏன் அப்படிச் சொன்னாய்.அவள் ஏதாவது பணம் தரவேணுமா உனக்கு என்று கேட்க அவளும் 200Sfr பணம் கொடுத்து 6 மாதங்களாம்.எனக்கு அதன் பிறகு அடக்க விருப்பம் இல்லை.இப்போ நான்கு பேர் கடன் கொடுத்திருப்பதை உடைத்தேன் கோபத்தோடு.அவளுக்கு அதிர்ச்சி.அவள் உடனேயே போன் பண்ணிக் கேட்க சமாதனமாய் "சரி 22 ம் திகதி வந்துவிடுவேன்.உன் பணம் தந்துவிடுவேன் நீ எங்கிருந்து பேசுகிறாய் ஹேமா இருக்கிறாவா, சத்தம்போடாதே என்றெல்லாம் சொல்லிச் சமாதானப்படுத்தவும் அவள் சரி தராவிட்டால் மேலிடத்தில் சொல்லுவேன்" என்றபடி முடித்தாள்.

சரியன்று இருக்க எங்கள் பின்னாலிருந்து சாப்பிட்ட ஆபிரிக்கத் தோழர் "ஏன் மெலானி சத்தம் போடுது என்று கேட்க அவளும் சொல்ல நானும்" என்றான் அவன்.இன்னும் வேலை விட்டு விலகிய இருவரது பெயரையும் சொன்னான் இன்னும்.இப்பொழுது பார்த்தால் கிட்டத்தட்ட ஒருவர் சொல்லச் சொல்ல 19 - 20 பேராக கடன் கொடுத்தவர்கள் பட்டியல் உயர்ந்திருக்கிறது.கீழ் மட்டத்திலிருந்து மேல் மட்டம் வரைக்கும் கை நீட்டப்பட்டிருக்கிறது.

பிறகு என்னைக் கேட்க வேணுமா.போன் எடுத்துப் பெரிய பிரசங்கமே வைத்துவிட்டேன்.உண்மையில் வெட்கமாயிருக்கிறது.ஒருவன் கேட்டான் உண்மையாய் "அவள் இலங்கைப் பெண்தானா.நான் 12 வருடமாக வேறு இலங்கையர்களோடு பழகுகிறேன். அவர்களுக்கும் இவளுக்கும் நிறைய வித்தியாசம்" என்று.எல்லாம் சொல்லித் "திரும்பி வருவதற்கிடையில் எங்கள் பணங்கள் இல்லாவிட்டாலும் அடுத்த நாட்டுக்காரன் பணத்தைத் திருப்பிக் கொடுத்துவிட்டு அவர்கள் முகத்தில முழியுங்கள்.எங்களைப்போல அவர்கள் அடக்கி வாசிக்க மாட்டார்கள்.இப்போதே கிட்டத்தட்ட 400 பேருக்கும் கதை பரவிட்டிருக்கு.இதனால் உங்கள் வேலைக்கும் ஆபத்து" என்று சொல்லி விட்டிருக்கிறேன்.நானும் 8 வருட காலமாய் வேலை செய்கிறேன்.இப்படி ஒரு தமிழ்ப் பெண்ணை நான் கண்டதில்லை.
வெட்கமாயிருக்கிறது.

கொடுக்கல் வாங்கல் என்பதில் மனிதனுக்கு நேர்மை இல்லாவிட்டால் அவனைப் போல ஒரு போக்கிரி உலகில் வேறு யாருமில்லை.இதைவிடச் சந்தியில் நின்று பிச்சையெடுத்துச் சாப்பிடலாம்.உங்களோடு பகிர்ந்துகொள்ளவும் வெட்கப்படுகிறேன்.என்றாலும் வாழ்வின் அனுபவம் இது.இன்னும் வாழ்க்கையில் கவனமாயிருக்கலாமே !

ஆனால் சுவிஸ்காரனின் நல்ல குணத்தைப் பாருங்கள்.அவளுக்கு இது ஒரு மனநோய். இல்லையென்றால் ஒரு பொழுதுபோக்கு விளையாட்டு என்கிறான்."எங்களுக்கெல்லோ தெரியும் எங்கட சனங்களைப்பற்றி !"

யூத்ஃபுல் விகடனில்...குட் புளொக்கரிலும் !

ஹேமா(சுவிஸ்)