உறவு தேடும் உள்ளம் 1

புரண்டு புரண்டு படுக்கிறேன்.நித்திரை பக்கமும் இல்லை.என் உளட்டலினால் கட்டில் அசைய என் கணவர் சிவா விழித்துக்கொள்கிறார்.என் பக்கம் திரும்பி "என்ன மதி இன்னும் நித்திரை கொள்ளேல்லையோ" என்று கேட்க நானும் இல்லையென்ன்று சொல்லவும் என்னை இடையோடு அணைத்தபடி திரும்பவும் தன் மூச்சுக்காற்றை என்னில் பரவவிட்டுத் தூங்கத்தொடங்கினார்.

கோழிக்குஞ்சுகள் தாய்க்கோழியின் இறக்கைகளுக்குள் அடைவதுபோல உரோமங்கள் நிறைந்த அவரது வெற்று மார்புக்குள் முகம் புதைத்துக் கொண்டேன் நானும்.உலகமே எனக்கு மட்டும்தான் என்கிற கர்வம்.இந்தக் கைகள் மட்டுமே போதும் என்கிற அசையாத நம்பிக்கை வேறு எந்தப் பாதுகாப்புமே தேவையில்லை என்கிற இறுமாப்பு.பெருமூச்சொன்று பெரிதாகப் புறப்பட்டு சிவாவுக்குப் பயந்து மெதுவாக வெளியேறியது.மனம் விழித்துக் கிடக்கிறது.எப்படி நித்திரை அருகில வரும்.மனம் முழுதும் கவலை மலை மலையாய் முட்டிக் கொண்டு நிற்கிறது.

இரண்டு மாதத்திற்கு முன் சாடைமாடையாக அரும்பத்தொடங்கிய இந்தநிலை சென்ற இரண்டு கிழமைக்கு முன்பு நிச்சயமாகிவிட்டது.அன்றிலிருந்து ஓ...விடிந்துவிட்டது இன்று.இன்னும் மூன்று நாட்கள்தான் இன்னும் இரண்டு நாட்கள்தான் என்று இன்று இன்று மட்டும் ஒரு நாள் என்கிற கணக்கோடு புரண்டுகொண்டிருந்தேன்.ஆமாம் விடிந்தால் சிவா என்னைவிட்டு வெகுதூரம் போகப்போகிறார்.நினைக்கும்போதே நெஞ்சு வலித்து வெடித்து விம்மியது.சென்ற இரவுகளில் சிவாவுக்குத் தெரியாமலேயே அழுது தீர்த்தேன்.இன்று என்னால் முடியவேயில்லை.சிவாவின் மார்புக்குள் புதைந்தபடியே அழத்தொடங்கிவிட்டேன்.

"என்ன மதி ஏன் இப்பிடிக் கவலைப்படுகிறீர்.நான் தான் சொல்றேனே,இனி இங்க இருக்கேலாது திரும்பிப் போகச்சொல்லி வந்திட்டுது.மூன்று தரம் அப்பீல் பண்ணியும் பாத்தாச்சுத்தானே.நல்ல வேளை எங்களுக்கு கல்யாண எழுத்தில்லாதது நல்லதாப் போச்சப்பா.இல்லையெண்டா இரண்டு பேரையுமெல்லோ கலைச்சிருப்பாங்கள்.இப்போ என்ன நீ தந்திருக்கிற 10,000Sfr வைச்சுக்கொண்டு நான் கனடா போறன்.அங்க எப்பிடியும் ஒரு வருசத்துக்குள்ள காட் தந்திடுவாங்கள்.பிறகென்ன உன்னைக் கூப்பிடுவன்தானே.பத்து வருசமாச்சு உன்னோட குடும்பம் நடத்தத் தொடங்கி.உன்னை எப்பவாவது நீ ஒரு ஏலாதவள் எண்டு நான் கனவிலகூட நினைச்சதில்லையப்பா.இந்தக் கையால எவ்வளவை நீ உழைச்சுக்கொண்டு வந்து தந்திருக்கிறாய்.இஞ்ச பார் மதி.யோசிக்காம கவலைப்படாம நித்திரையைக் கொள்."

என் கணவர் சிவாவை நிமிர்ந்து பார்த்தேன்.அவர் கண்களும் கலங்கியிருந்தன.அவரின் அன்பும் ஆதரவும் என்றும் எனக்கு நிரந்தரம்.சின்னப் பிரிவுதானே கொஞ்ச நாளைக்குத்தானே என்று என்னையே ஆறுதல் படுத்திக்கொண்டு அயரத்தொடங்கினேன்.

அன்றைய இரவு ஓய்வெடுக்கத் தொடங்க பகல் பொழுது சூரியனின் துணையோடு தன் அலுவல்கலைத் தொடங்கியிருந்தது.நான் அழ சிவாவும் அழுது ஆறுதல் சொல்லிப் பயணமானார்.காலத்திற்கு யாரைப்பற்றியுமே கவலையில்லை.நகர்ந்துகொண்டிருந்தது.

அவர் போய் தகவல் வரும் என்று காத்திருந்தேன்.எதுவுமே தெரியவில்லை.சாதரணமாகக் களவாகப் போகிறவர்கள் உடனடியாகப் போய்ச்சேரவோ போனாலும் உறவினர்களோடு தொடர்புகொள்ளவோ சீக்கிரமாக நடக்கிற காரியமல்ல.எனவே காத்திருப்பு மூன்று நாட்கள் மூன்று வாரங்கள் என மூன்று வருடங்கள் வரை நீண்டுகொண்டே போய்விட்டன.இன்று வரை எதுவித தகவலுமேயில்லை.(அன்றைய சூழ்நிலையில் வருடக்கணக்காகச் செய்திகள் கிடைப்பதில்லை)

ஒருவேளை போகும் வழியில் ஏதாவது ஆகியிருக்குமோ.எங்காவது காவல்துறையினரால் கைதாகியிருப்பாரோ.மனம் உளைந்து சந்தேகப் பூச்சிகளாலும் சூழ்ந்துகொள்கிறது சிலசமயம்.சிவாவா...என்சிவா என்னை ஏமாற்றுவாரா.சீ....என்ன இப்படி நினைக்கிறேன். இல்லை இல்லை.அவர் ஏதோ எங்கோ ஒரு சிக்கலுக்குள்தான் அகப்பட்டுக்கொண்டார்.
பயமில்லை.காலம் தாமதமானாலும் செய்தி வரும் நிச்சயம் என என்னையே சமாதானம் செய்துகொண்டேன்.

என் மனதை நம்பிக்கையால் நிரப்பியிருந்தேன்.ஏனென்றால் நானும் என் சிவாவும் வாழ்ந்த வாழ்க்கை அப்படியானது.என்னை முதன் முதலாக் ஜேர்மனியில்தான் சிவா சந்தித்தார். என்னைப்போலவே அவரும் ஜேர்மனிக்கு அவரும் வந்திருந்தார்.அகதிப்பதிவு உதவிப்பணம் பெற அவரும் வந்திருப்பார்.அந்த நேரங்களில் பலதடவைகள் நாங்கள் கண்டு பழகியே அந்தப் பழக்கம் காதலாக மலர்ந்தது.அப்போது எனக்கு வயது 26.நான் சிவாவிடம் காதலை எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை.அதிர்ச்சி பயமாகி என் நிலைமையையும் உணர்ந்து அவரது காதலை மறுத்தேன்.பின்னரும் அவரது அன்பைத் தவிர்க்கமுடியாமல் அவரது சமாதனத்திற்குள் இணங்கிகொண்டேன்.

(இன்னும் இதேயளவு ஒரு பகுதி இருப்பதால் பதிவை இரண்டாக்குகிறேன்.)

ஹேமா(சுவிஸ்)