வேண்டாம் ஒரு மழைநாள்.

இன்று இங்கு மழை.மெல்லக் குளிர்கிறது. போர்வை தேடி நுழைந்துகொண்டுதான் எழுதுகிறேன்.மனம் வெக்கையாய் போர்வை தள்ள நினைத்து விலக்காமல் வெளியே பார்க்கிறேன்.எரிச்சலாய் வருகிறது.இயற்கை அழுவதாய் மழைக்கால இருட்டு மம்மல் இருட்டு ஒரு விதமான சோகத்தையே தருகிறது எனக்கு.

மழையில் நனைவதும்,சேற்றில் விளையாடுவதும் சந்தோஷம் என்றாலும் அந்தக் கருத்த மேகமும்,இடியும்,மின்னலும்,காற்றில் அலையும் மரங்களும்,மரம் விட்டுப் பறக்கும் இலைகளும் எனக்குச் சோகமாகவே படும் சிலநேரங்களில்.இல்லை இல்லையென்று நீங்கள் சொன்னாலும் உணர வைக்கவும் சொல்லவும் எனக்குக் கடினமாகவே இருக்கிறது.

மழை பற்றி அறிந்திருப்பீர்கள்.நிறையவே அறிந்திருப்பீர்கள் குடை தவிர்த்து வெள்ளம் விளையாடிய நினவோடு சந்தோஷம்தான் என்பது உங்கள் கருத்து.ஒரு மழைக்காலத்தில் வெறும் ஒற்றைக்கோட்டுப் பாதை வழியே நடந்து பாருங்கள்.ஒற்றைச் சிட்டுக்குருவியின் சோகம் காண்பீர்கள்.அப்போது சொல்லுங்கள்.

அடர்ந்த மரத்தின்கீழோ,கூரை வீட்டின் கிடுகு சொட்டும் மஞ்சள் நிற மழைநீர் தெறிக்க அந்தத் தாவாரத்திலோ மழைக்காக ஒதுங்கிப் பாருங்கள்.
இன்னும்...இன்னும் தனித்த அந்த மழையின் இருட்டுக்காக ஒரு மெழுகுதிரியையோ மின்சார விளக்கையோ பொருத்திவிட்டுப் பால் விடாத ஒரு வெறும் தேநீரோடு ஏதோ ஒரு புத்தகத்தைப் புரட்டிப் பாருங்கள்.அதுவும் சோகமான ஒரு பாடல் அல்லது சோகமான ஒரு நாவலாய் இருந்துவிட்டால் அதைவிடக் கொடுமையான நேரம் இருக்க முடியாது என்பதாய் இருக்கும்.உணரும் சோகம் அதிகமாகவே வலிதரும்.

சோகம் நிறைந்த மழைக்காலங்கள் என் வாழ்வில் தொடர்ந்து வரும் ஒரு உறவுபோல.ஒரு மழைக்காலத்தில்தானாம் நான் பிறந்தேனாம்.ஒருதரம் மழையால் நிரம்பிய கிணற்றுக்குள் விழுந்து மூச்சுத்திணறி விட்ட உயிரை இழுத்து வந்திருக்கிறேன்.ஒரு சந்திப்பும்...ஒரு இறப்பும்...பிரிவுமான தினமும் அதே மழை மேக இருட்டுக்குள்தான்.காடும் மழையும் உறவெனக் கொஞ்சநாள்,வீடும் உறவுமாய் வாழ்ந்தபோதும் கண்கள் மழையாய் பொழிந்த காலங்கள் நிறைய.

வீடு விட்டு உறவுகள் விட்டு மழையென என் மக்கள் பாதையெங்கும் குண்டுகளுக்குள்ளும் குழிகளுக்குள்ளும் நிரம்பிக் கிடக்க,சோவென அடித்த மழையில் என் இனத்தின் இரத்தத்தில் கால் கழுவி ஒருபிடி ஈரமண்ணைத்தானும் கொண்டுவர அனுமதிக்காத சிங்கள இராவணுத்தின் கையை உதறி,அதே மழை நீரில் என் மண்ணைக் கைகழுவி விமானம் ஏறிய நாளும் இதே மழைநாள்தான்.அந்த ஈர உடையைக்கூட மாற்ற மனமற்று மூன்று நாட்களாய் முனகிக் கிடந்து நான் தொலைந்த மழைப்பொழுதுகள் அதிகம்.

என்றாலும் மழை பிடிக்கும்.இங்கே நான் சுவீகரித்துக்கொண்ட சோகம் தவிர மழையும் தூரலும் அதன் சாரலும் களங்கமில்லாத தண்ணீரும் அழகுதான்.மிக மிக அழகு.பச்சைப் பசேல் பூமியும்,ஓடும் வெள்ளமும்,ஒடுங்கி விரைவாய் அடங்கும் பறவைகளும்,குடை மனிதர்களும்,நனைந்த பூனைகளும்,நனையாப் புல் நுனிகளும் அழகு அழகு கொள்ளை அழகு.

எனவே மழை அழகு.கொள்ளை அழகு.அதற்குள் அடைத்து வைக்கப்பட்ட சோகம்தான் சொன்னேன்.என்னை நினைத்தபடி இனி வரும் மழையை அவதானியுங்கள்.சிலிர்த்து சிலிர்த்து மெலிதாய் அழுவதாய் இருக்கும் ஒரு உணர்வோடு தெரியும்.

ஹேமா(சுவிஸ்)