திரும்பிப் பார்க்கிறேன் 2011.

சிரிப்போட ரொம்பக்காலமாகவே எனக்குப் பிடிச்ச வில்லுப்பாட்டோட தொடங்குவம்.

எல்லாரும் சுகம்தானே...எப்படி இருக்கீங்க.புதுவருஷம் பிறந்தாச்சு.நான் நல்ல சந்தோஷமா சுகமா சுதந்திரமா இருக்கேன்.சில விஷயங்களை மறக்காம இருக்கணும்ன்னு மட்டும் சாமிகிட்ட கேட்டுகிட்டு இருக்கேன்.முடிஞ்ச அளவுக்கு எல்லார்கிட்டயும் அன்பா இருக்கணும்.ஆனா கொஞ்சம் ஏமாந்ததனத்தைக் குறைக்கணும்.அனந்து முடிஞ்ச வருஷத்தை திரும்பிப் பார்க்கச் சொல்லியிருந்தார்.ஊருல மழை வெயில் எல்லாம் எப்பிடி.இங்க இப்ப குளிகாலம்.குளிர் இருக்கிற அளவுக்கு ஐஸ் இல்ல.உயரமான இடங்களிலயும் மலைகளிலயும் ஐஸ் கொட்டோ கொட்டுன்னு கொட்டி விளையாடுதாம்.ஐஸ் நிரம்பியிருக்கிறதும் ஒரு அழகுதான் !

இப்ப அம்மா அப்பா விளையாடின கிட்டிப்புள்,கில்லி,பாண்டி,நொண்டி இது மாதிரி விளையாட்டெல்லாம் போற போக்கில் பழங்கதையாப்போச்சு.
இன்னும் கொஞ்சக் காலத்தில பண்டைகால(?)சிறுவர் விளையாட்டுகள்னு பதிவுகள் எழுதவேண்டி வரும்.அதோட இப்ப பிள்ளைங்களுக்கு நம்ம விளையாட்டுக்களைச் சொன்னா நகைச்சுவையா சிரிப்பா இருக்கு.நாங்கள்லாம் மழையில நனைஞ்சு விளையாடினம்.காலில புண் வந்திச்சுன்னா அருவருப்பா இருக்கு அவங்களுக்கு.பொன்வண்டு,தும்பி,
வண்ணாத்திப்பூச்சி,தட்டாம்பூச்சின்னு கையில பிடிச்சு விளையாடுவோம்.
இப்ப பூச்சின்னா கட்டில் கதிரையில ஏறி நின்னு குய்யோ முறையோன்னு பயந்து அலறுறாங்க.காலத்தின் மாற்றங்களுக்கு வளைந்து கொடுக்கவேண்டியிருக்கோ!

சிறுவர்களுக்குப் பரிசுகள் கொடுக்கும்போது கூடியளவு புத்தகங்களைப் பரிசாகக் கொடுக்கப் பழகுவோம்.வாசிப்புப் பழக்கம் தொடரணும்.நம்மைப் பொறுத்தவரை வாசிப்புப் பழக்கம் குறைஞ்சிட்டே வருது.இங்க பாத்தா நடந்திட்டேகூட வசிச்சிட்டு நடக்கிறாங்க!

யப்பா.......

ஒரு கவிதையை எழுதி அழகாக்கி அது உங்களுக்கு விளங்குதோ விளங்கலியோ அதை ரசிச்சு மனசுக்கு திருப்தியா பதிவாக்கிடலாம்.இந்தக் கட்டுரை எழுதறது இருக்கே.கடவுளே ரதி அடிக்கடி எப்பிடித்தான் எழுதறாங்களோ.

சரி...எப்பவும்போல ஒரு குட்டிக் கதை....

ஒரு முறை ஒரு அரசனும் மந்திரியும் பணியாட்களுடன் வேட்டையாடப்
போனாங்களாம்.மந்திரிக்கு ஒரே சாமிபக்தியாம்.எது நடந்தாலும் அவர் எல்லாமே நல்லதுக்குன்னுதானாம் நினைப்பார்.காட்டில வேட்டையாடிட்டிருக்கிறப்போ அரசனுக்கு எதிர்பாராமல் ஒரு விரல் வெட்டுப்பட்டுப்போச்சாம்.அப்போது மந்திரி எது நடந்தாலும் நன்மைக்கேன்னு சொன்னாராம். அரசனுக்குக் கோபமா வந்திச்சாம்.மந்திரியை மண்ணுக்குள்ள தலை தெரியப் புதைக்கச் சொல்லியாச்சாம்.அதன்படியே செய்துட்டு எல்லோரும் புறப்பட்டுக் கொஞ்ச தூரம் போயிருப்பாங்களாம் திடீர்னு மலைவாசிகள் வந்து அரசனைப் பிடிச்சுட்டுப் போயிட்டாங்களாம்

சர்வ லட்சணம் பொருந்தியவர் அரசர் என்கிறதால அவரை அவங்களோட தெய்வத்துக்குப் பலி கொடுக்கக் கொண்டு போறாங்களாம்.அரசனுக்கு என்ன செய்றதுன்னு தெரியலையாம். மந்திரி இருந்திருந்தா ஏதாவது புத்திசாலித்தனமா செய்திருப்பாரேன்னு வருத்தப்பட்டிட்டாராம்.
இதோ குருசாமி வந்துட்டார்.பலி கொடுக்கிறதுக்கு முன்னாடி மன்னரைத் தயார்ப்படுத்த எல்லாம் செய்யறாங்க.அப்பத்தான் தெரியுது அவர் விரல் துண்டானது.காலங்காலமா இருந்து வர்ற நம்பிக்கையின் படி அங்கத்தில குறை இருக்கிறவங்களை சாமிக்குப் பலி கொடுக்கக் கூடாதுன்னு சொல்லி மன்னரை விடச்சொல்லிடுறாங்க.மன்னர் தப்பினோம் பிழைச்சோம்னு ஓடி வந்துட்டாராம்.மந்திரி சொன்ன மாதிரி தன் விரல் துண்டானது கூட நன்மையா மாறி தன் உயிரைக் காப்பாத்தினதை புரிஞ்சுகிட்டாராம்.மந்திரியோடு சந்தோஷமா நாட்டுக்குத் திரும்பினாராம்.

இது போலவே சாதாரணமா குட்டிக் குட்டிக் கஷ்டங்களும் பெரிசாத் தெரியுது
எங்களுக்கு.ஆனா அது ஏதோ ஒரு பெரிய விஷயத்தில இருந்து எங்களைக் காப்பாத்தறதுக்காக வந்த துன்பமாக் கூட இருக்கலாம்.அதனால"இதுவும் கடந்து போகும்"னு துன்பம் வரும்போது நினைச்சுக்குவோம்.எல்லாமே நல்லதா மாறும்....நடக்கும்.
நம்பிக்கையோடு வாழ்வோம்.எதிர்பார்ப்புக்களைக் குறைத்தால் மனதில் நின்மதியும் சந்தோஷமும் கூடுமோ என்னமோ !

அப்புறம்...

எனக்கு இப்பல்லாம் இணையம் தவிர வாசிப்புப் பழக்கம் குறைஞ்சுபோச்சு.வாசிக்க ஆசையிருந்தாலும் நேரம் மிக மிகக் குறைவு.ஆனால் ஒவ்வொருநாளும் சூப்பர் சிங்கர்,
குற்றம் நடந்தது என்ன,ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் நீயா நானாவும்,ஒரு வார்த்தை ஒரு இலட்சமும் பார்க்கத் தவறமாட்டேன்.

இதைவிட இணையங்களில் பலமொழிப்படங்களையும் விமர்சிக்கிறார்கள்.யூடியூப்ல தேடிக் கிடைத்தால் எந்த மொழிப்படமானாலும் தமிழ்ப்படங்களைவிட விரும்பிப் பார்க்கிறேன்.
மலையாளம்,ஹிந்தி,கொரியா,ஸ்பானிஷ்,ஆபிரிக்கா,சிங்களம்,ஆங்கிலம்,யப்பான்னு எல்லாப் படமும்தான்.கிட்டடியில "மகதீரா"என்கிற படம் பார்த்தேன்.புனர்ஜென்மக் கதை. பிடிச்சிருந்திச்சு.விளங்குதான்னு சின்னப்பிள்ளைத்தனமா கேள்வியெல்லாம் கேப்பீங்க.
நடிப்பு,முக அசைவுகள்,நிகழ்ச்சிகளை வச்சே கதையை புரிஞ்சுக்குவேன்.நான் கெட்டிக்காரியென்று சின்னப்பிள்ளையிலேயே அப்பா சொல்லியிருக்கிறார்.

தமிழ்ப்படம்ன்னா ஏழாம் அறிவு,எங்கேயும் எப்போதும்,வர்ணம் கொஞ்சம் ரசிச்சுப் பாத்தேன்.சிரிக்கிற படம்...தெரில.பாக்கல.பிடிச்ச பாட்டுன்னா ஏழாம் அறிவில முன் அந்திச் சாரல் நீ....அடிக்கடி முணுமுணுக்க வைக்குது.கொலைவெறின்னா உங்களுக்குக் கொலைவெறி வந்திடும்.நானும் சொல்லமாட்டேன்.அந்தப் பாட்டுக்கு அடிச்ச அதிஷ்டம்
எந்த இலக்கியத்துக்கோ,கம்பனுக்கோ,பாரதிக்கோ,கண்ணதாசனுக்கோ கிடைக்கல !

அப்புறம்...

இந்த வருஷம் மடிக்கணணியில இருந்து மேசைக்கணணி வாங்கினேன்.நான் ஒரு மணிக்கூட்டுப் பைத்தியம்.20-25 வச்சிருக்கேன்.அதெல்லாம்ஒரு நாளைக்குப் படமா எடுத்துப் பதிவில போடணும்ன்னு இருக்கேன்.இந்த வருஷம் கொஞ்சம் விலைகூடின றொலக்ஸ்(ROLEX)வாங்கிட்டேன்.

அப்புறம் பாரிஸ்,கனடா/மொன்றியல் போனேன்.அங்கே ஒரு மாதாகோவில்,பழைய மொன்றியல் எனக்கு நல்லாப் பிடிச்ச இடமா இருந்திச்சு.அங்க நிறையக் காலத்துக்குப்பிறகு தியேட்டரில மங்காத்தா படமும் பாத்தேன்.

இதனால என் சம்பளத்துக்கு என்மேல சரியான கோவம்.தன்னை நான் சரியா ஒழுங்காக் கவனிக்காம இருக்கேனாம்.சரி...சரி.இனி பத்திரமா வச்சிருக்கப் பழகிக்றேன்னு சொல்லி வைக்கிறேன்.ஆனாலும் கஸ்டம்.சரி நல்ல விஷயங்களும் செய்றேன்தானே.வாழத்தான் பணம் தேவையே தவிர பணமே வாழ்க்கையில்லை.போதும் போதும்.

நல்ல விஷயம்ன்னு சொல்லத்தான் நான் இப்பல்லாம் 3 மாசத்துக்கு ஒருமுறை இரத்தம் கொடுக்கிறது ஞாபகம் வருது.இதுவரைக்கும் மூணுதரம் கொடுத்திட்டேன்.கொடுத்தப்போ நான் சொன்னேன்."நிறையக்காலம் இந்த விருப்பம் இருந்திச்சு.ஆனா என் நாட்டில நிறையப்பேர் போரினால நோயில தவிச்சிட்டு இருக்காங்க.சுவிஸ் பணக்கார நாடுதானே.நான் கொடுக்கிற இரத்தம் என்போன்ற நாடுகளுக்குப் போகுமான்னு தெரில.அதனால அக்கறைப்படாம இருந்திட்டேன்னு."அதுக்கு அவங்க..."இல்ல தப்பு அப்பிடி நினைக்கக்கூடாது.ஒரு விபத்து நடக்குதுன்னா.அப்போ பணக்கார நாடு ஏழை நாடுன்னு இல்ல.அந்தசமயத்தில உயிர்தான்.
அந்த உயிருக்கு இரத்தம் உடனடியாகத் தேவைப்படும்.இதுதான் இதில முக்கியம்ன்னு சொன்னாங்க."...எனக்கும் சரின்னு படுது.சரிதானே.

அப்புறம் நான் செத்தால் என் முழு உடம்பையுமே வைத்தியக்கல்வி படிக்கிற வைத்தியசாலைக்கு எழுதிக் கொடுத்திட்டேன்.அதைப் பதிவிலயும் வச்சிட்டேன்.அவங்களுக்கு நிறைய சந்தோஷம்.எனக்கு மிகப் பிடித்த விஷயம் செய்த என்னை எனக்கே பிடிச்சிருக்கு.இனி யாருக்கும் என்னைப் பிடிக்கலன்னா கவலைப்படமாட்டேன்.!

அப்புறம்...

மிகப்பெரிய சந்தோஷம்ன்னு எதைச் சொல்ல.வருத்தம்ன்னு எதைச் சொல்ல.எல்லாமே வருது போகுது.கால்ல அடிபட்டாலும் வருத்தம்ன்னுதான் சொல்றோம்.மனசில அடிச்சாலும் அதேதான் வலி.கடைசியில வடுக்களும் அதே அளவுதான்.பிரயாணங்கள்,சாப்பாடுகள் வந்த சொந்தங்கள்,தொங்கிநிற்கும் உறவுகள்ன்னு எல்லாமே சந்தோஷம்தான்.ஆனால் நான் தொலையிற வரைக்கும் எதையும் தொலைக்கமாட்டேன்.இது உறுதி.அப்பா அடிக்கடி சுகமில்லன்னு சோர்ந்துபோய் படுத்துக்கிறார்.இது கொஞ்சம் கவலை.இதுதான் வாழ்க்கைன்னு மனம் பக்குவப்பட்டாலும் பாசம்தான் ஜெயிக்குது.அப்பாபோல ஒரு உறவை உருவாக்கி வச்சிருக்கேன் கனவில.... மனசில.!

சாதனைன்னு எதுவும் பண்ணினதா இல்ல.அதற்கான சந்தர்ப்பம் இந்த நாட்டில குறைவு.பார்க்கலாம்.நிறையக் கவிதைகள் எனக்குத் திருப்தியா எழுதறேன்.திண்ணை,உயிரோசை,அதீதம் போன்ற தளங்களில்வாற
அளவுக்குச் சந்தோஷம்.உப்புமடச் சந்தியும் நல்லாவே இருக்கு.ஆனா என்
முன்னோர்களைத்தான் சிலர் எதிர்க்கிறார்கள்.கண்டிப்பா அவங்களை விட்டிட்டு இருக்கமாட்டேன்.

இதில ஒண்ணு கண்டிப்பா சொல்லி வைக்கணும்.நான் பதிவுகள் போடத்தொடங்கிய ஒரு வருட காலத்தின் பின்னர் ப்ரியமுடன் வசந்த் அப்பப்போ என் கவிதைப் பக்கங்களுக்கு வந்துபோவார்.அவர்தான் முதன் முதலாக,இளமைவிகடனுக்கு அனுப்பச்சொல்லி ஊக்கம் தந்தார்.அதன்பிறகுதான் நான் வேறுதளங்களுக்கு என் கவிதைகளை அனுப்பத் தொடங்கினேன்.வசந்துக்கு என் மனம் நிறைந்த நன்றி இந்தப் பதிவின்மூலம் சொல்லிக்கொள்கிறேன் !

இதோடு இன்னுமொன்றும்.டி.வி.ஆர் என்று எல்லோராலும் செல்லமாய் அழைக்கப்படும் T.V.ராதாகிருஷ்ணன் ஐயா என்னிடம் மெயில் ஐடி கேட்டிருந்தார்.ஏன் என்று தெரியாமல் அவர்மீதுள்ள மதிப்பால் ஏன் என்றே யோசிக்காமல் மின்னஞ்சல் போட்டிருந்தேன்.திரும்பி வந்த மின்னஞ்சல் நெகிழ்வான அதிசயம் எனக்கு.என் அப்பாவிடமிருந்துகூட அப்படி ஒரு வாழ்த்துக் கிடைக்கவில்லை.என் ஏக்கம் தீரவைத்ததுபோல ஐயாவிடமிருந்து என் எழுத்துக்குண்டான அங்கீகாரத்தோடு நிறைவான வாழ்த்துக் கிடைத்திருந்தது.இந்த நிகழ்வையும் மறக்கவே முடியாது !

இன்னுமொன்றும் இருக்கிறது.02.10.2011 ல் சிங்கப்பூரில் வெளிவரும் தமிழ் முரசு என்கிற பத்திரிகையில் நான் தமிழ்மண நட்சத்திரப் பதிவின்போது எழுதிய “கள்ளக்கோழி” என்கிற நகைச்சுவைச் சிறுகதையை அச்சில் வெளியிட்டிருக்கிறார்கள்.எப்படி இந்தக்கதை இவர்கள் கண்ணில் பட்டது என்பது எனக்குத் தெரியவில்லை.யாராவது அனுப்பியிருப்பார்களா.இல்லை இவர்களே என் பதிவை வாசித்து எடுத்துக்கொண்டார்களா தெரியவில்லை.பத்திரிகையில் வாசித்த தோழி கலாதான் அதை எனக்குசொல்லி அந்தப் பக்கத்தை அனுப்பியும் வைத்தார்.அந்தப் பத்திரிகைக்கும் என் தோழி கலாவுக்கும் மிக்க நன்றி !

வருத்தமான விஷயங்கள்ன்னா நாட்டுச் செய்தி எனக்கு எப்பவுமே வருத்தம்தான்.ஒரு உறவு கிடைக்கிறது.சில உறவு விலகிப்போகிறது.இதுவும் வாழ்க்கைதான்.ஆனால் மனசில உறையாத இரத்தக் கசிவு !

கடைசியா...

கதையோட கருத்தும் சேர்த்துச் சொல்றது நல்ல விஷயம்.அப்பதான் கொஞ்ச நாளாவது என்னை நினைப்பீங்க.இந்தக் கதையும் அப்படித்தான்..

ஜெர்மன்காரர் ஒருவர் சிற்ப வேலை நடந்து கொண்டிருந்த ஒரு கோயிலுக்குப் போனாராம்அங்க ஒரு சிற்பி கடவுள் சிலை வடிச்சிட்டிருந்தாராம்.அவர் பக்கத்தில் அதே மாதிரி இன்னொரு சிலை இருந்துச்சாம்.அவருக்கு ஒரே ஆச்சரியம் !

"ஏன் ஒரேமாதிரி இரண்டு சிலை?"ன்னு.. சிற்பிகிட்ட கேட்டாராம் !

சிற்பி "இல்லை ஒரு சிலைதான் தேவை ஆனால் முதல்ல செய்ததில கடைசி நேரத்தில ஒரு குறை விழுந்திடிச்சு.அதனாலதான் புதுசா செய்திட்டிருக்கேன்."ன்னு சொன்னார்.

ஜெர்மன்காரர் முதல் சிலையை ஆராய்ஞ்சு பார்த்திட்டு....."
உடைஞ்சதா எதுவும் தெரியலயே என்ன குறைன்னு?"..... கேட்டார்.

சிற்பி "மூக்குப் பகுதியில் ஒரு கீறல்." நிமிர்ந்து கூட பார்க்காம பதில் சொல்லிட்டு தன் வேலையில் மூழ்கிட்டார்.

"சிலை எங்க நிறுவப் போறீங்க"

சிற்பி "இருந்தபடியே உயரத் தூண் ஒன்றைக் காட்டினார்"

"அவ்ளோ உயரத்திலிருந்தா இந்தச் சின்னக் கீறல் யாருக்குத் தெரியப் போகுது?"

சிற்பி நிமிர்ந்து பார்த்துச் சிரிச்சுக்கிட்டே சொன்னார்.... "எனக்குத் தெரியுமே.."

இணையத்தில படிச்சது.இந்தக் கதை சொல்லும் நீதியெனன்னு சொல்லுங்க.உண்மையாவே எனக்கும் தெரில !