எமக்கு இப்போ வேண்டிய இரண்டும்.

தூக்கம் வரவில்லை.புரண்டு புரண்டு படுக்கிறேன். வெளவாலாய்த் தலைகீழாய்க்கூடப் படுத்துப் பார்க்கிறேன்.மனமும் தொங்குகிறதே தவிர கண்ணுக்குள் எந்த அசைவும் இல்ல.இந்தக் குளிர் தேசத்திலும் என் தேகம் எரிகிறது.இப்போ இருக்கிற மனநிலையில இணையப் பக்கங்களில் வாசிச்சு மனசில பதிஞ்ச கதைகள் இரண்டு சொல்லலாம்போல இருக்கு.

ஒரு ஆசிரியர் தனது மாணவர்கள் எல்லோரையும் அழைத்தார்.ஒரு வெள்ளைத் தாளைக் காண்பித்தார்.அந்தத் தாளின் நடுவில் ஒரு சிறிய கரும்புள்ளி வைக்கப் பட்டிருந்தது.தாளை காண்பித்து அதில் என்ன தெரிகிறது என மாணவர்களைக் கேட்டார்.அனைவ‌ருமே ஒரு கரும் புள்ளி தெரிவதாகச் சொன்னார்கள்.ஆசிரியர் கொஞ்ச நேரத்திற்குப் பிறகு சொன்னார்....

"எனது அன்பு மாணவர்களே .... இந்த தாளில் வெண்மையான மிகப் பெரிய பகுதி உள்ளது.ஆனால் நாம் அதை விட்டு விட்டு கரும்புள்ளியில் மட்டுமே கவனம் கொள்கிறோம்.இது தான் மனதின் இயல்பு.வாழ்க்கையில் எவ்வளவோ சந்தோஷமான விஷயங்கள் இருந்தாலும் சின்ன சின்ன எதிர் மறையான நெருடல்களிலேயே நாம் கவனம் செலுத்துகிறோம்.அதையே நினைத்து மனம் வருந்தி நேர விரயம் செய்கிறோம்."

அதற்காக ஒரு பிரச்சனை வரும் போது அதனை கண்டு கொள்ளாமல் ஜாலியாக இருக்க முயற்சிக்க வேண்டும் என்பது அர்த்தமில்லை.அந்த பிரச்சனையைச் சந்திக்க வேண்டும்.அதனை வெற்றிகரமாக தீர்க்க வேண்டும்.அதனை வெற்றி கொள்ளும் போது ஒரு சந்தோஷம் ஒரு திருப்தி ஏற்படுகிறதல்லவா அதில் நிலை கொள்ள வேண்டும்.ஆனால் நாம் எப்போதும் எதிர் மறையான எண்ணங்களையே நினைத்து வருந்தி வாழ்ந்தால் அது ஒரு பழக்கமாகவே மாறி விடுகிறது.மேலும் மேலும் கவலைகளை உற்பத்தி செய்கிறோம்.

நாம் வாழ்க்கையில் சந்தோஷமான தருணங்களைச் சந்திக்காமலில்லை.சந்திக்கிறோம்.ஆனால் எவ்வளவு நேரம் அந்த சந்தோஷத்தில் நிலை கொள்கிறோம் என்பதில் தான் விஷயம் உள்ளது.

சரி இதற்கு மாறாக எப்போதும் மகிழ்ச்சியாகக் குதூகலமாக வாழ முடியுமா?கண்டிப்பாக முடியும்.ஏனென்றால் சந்தோஷமானாலும்,துக்கமானாலும் அந்த உணர்வு நமது உள்ளே இருந்து தான் வெளிப்படுகிறது.அதாவது அந்த உணர்வு ஏற்கனவே அங்கு உள்ளது.புறச் சூழ்நிலைகள் வெறும் கருவிகளே.

நாம் எல்லோருமே எப்போதும் நிறைவான சந்தோஷத்துடன்தான் வாழ விரும்புகிறோம்.ஆனால் ஏதோ ஒன்று மாறி ஒன்று மனதிற்குள் புகுந்துகொள்ள எப்போதும் சோகம் தேய்ந்த முகத்துடனும் கவலையுடனுமே நமது வாழ்நாட்கள் ஓடுகின்றன.நம்ம ஐடியா மணி,அதிரா போன்ற ஆட்களைக்கூட அது விட்டு வைப்பதில்லை

நாம் நாளாந்தம் எம்மைக் கடக்கும் எம்மைச் சுற்றிலும் உள்ளவர்களை கவனித்துப் பார்த்தால் ஒரு விஷயம் புலப்படும்.அனைவரும் ஏதோ எதையோ ஒன்றை இழந்தது போல் வெறித்த பார்வையோடு ஏனோதானோவென்று பொய்யாகப் புன்னைகைத்தபடி வாழ்வோடு பறந்துகொண்டிருப்பதைக் காணலாம்.

பல நாட்கள்,பல வருடங்கள்,பல பிறவிகளின் பழக்கம் இந்தக் கவலை!என்ன செய்வது கவலைப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் கலையைத்தான் முழுமையாகக் கற்றிருக்கிறோமோ என்னவோ !

எனவே...அவ்வளவு சீக்கிரம் அகலுமா அது?மேலும் நமது உலகமும் சமூகமும் சந்தோஷத்திற்கு எதிராகவே செயல் படுகிறது.கலகலப்பாகச் சிரித்து விளையாடி மகிழும் குழந்தைகளை மாணவர்களைக் கண்டிக்கிறோம்.புத்தகமும் கையுமாக இருக்கும் மாணவன் புத்திசாலியெனப் போற்றப் படுகிறான்.அவன் தன் குழந்தைச் சந்தோஷங்களை தன்னுள்ளேயே அடக்கிப் பெரியவர்களின் திணிப்பில் படிக்கிறான் என்பதை யார் யோசிக்கிறோம்.

ஆனால் உண்மை என்னவெனில் இந்தச் சந்தோஷம்,ஆனந்தம்,குதூகலம்,மகிழ்ச்சி மற்றும் உற்சாகம் அனைத்தும் நமது உள்ளத்தில் ஏற்கனவே இருக்கிறது.ஆனால் நாம் தான் எப்போதும் துக்கம் என்னும் உணர்வையே தேர்ந்தெடுத்து விடாப் பிடியாக பின் பற்றி வருகிறோம்.அதுதான் எம்மை வெகு சீக்கிரமாகத் தாக்கும் வைரஸ் என்பதாலா....!

1) "ஏண்டா கோயில்ல இருக்க சாமி கிரீடத்தை திருடினே?"
"சாமிக்கு மொட்டை போடுறதா வேண்டிக்கிட்டேன்...அதான்"

2) "பேய் 1 : "எதுக்கு இப்படி அலறியடிச்சிட்டு ஓடி ஒளியறே?"
"பேய் 2 : "என் பொண்டாட்டி திடீர்னு செத்து தொலைச்சிட்டா..."

இன்னுமொன்று.....

ஒரு காட்டில் ஒரு ஞானி வசித்து வந்தார்.அவரைக் காணப் பலர் வந்தார்கள்.வந்தவர்களோடு நல்லபடி உரையாடி உபசரித்து அனுப்பி வந்தார் ஞானி.ஒரு நாள் ஒரு சீடன் அவரைப் பார்ப்பதற்காக வந்தான்.அன்று முழுவதும் அவரோடு இருந்தான்.அவருடன் பேசிக் கொண்டிருந்தபோதே இருள் சூழத் தொடங்கிவிட்டது.

சீடன் புறப்பட விரும்பினான்.தடுத்த ஞானி “இரவு இங்கேயே தங்கி நாளை காலையில் புறப்படு” என்றார்.“நான் இன்றிரவே போய்ச் சேர்ந்தாக வேண்டும்” என்றான் சீடன்.நல்லது போய் வா” என்றார் ஞானி.வாசலுக்கு வந்த சீடன் இருளில் போகத தயங்கி நின்றான்.அங்கேயே தங்கவும் மனமின்றி புறப்படவும் துணிவு இன்றிச் சீடன் தடுமாறுவதைக் கண்டார் ஞானி.உடனே அவர் ஒரு விளக்கை அவன் கையில் கொடுத்து “இப்போது புறப்படு” என்றார்.

அவருக்கு நன்றி கூறி விடைபெற்றுக் கிளம்பினான் சீடன்.அவன் சிறிது தூரம் நடந்ததும் “நில்” என்றார் ஞானி.சீடன் அப்படியே நின்றான்.வேகமாக வந்த ஞானி வாயால் ஊதி விளக்கை அணைத்தார்.பின்னர் மீண்டும் “புறப்படு” என்றார்.

சீடன் திகைத்தான்.ஞானி சொன்னார்.“இரவல் வெளிச்சம் நெடுந்தூரம் துணைக்கு வராது.உன் விளக்கு உனக்குள்ளேயே இருக்கிறது.உள்ளே துணிவிருந்தால் வெளியே விளக்குத் தேவை இல்லை.உள்ளே பயம் போகாத வரை உன்னால் முன்னேற முடியாது போ… இதே இருள் இதே பாதை இவை எப்போதும் இங்கேயதான் இருக்கும்.உன் துணிவு என்னும் ஒளியால் உன் பயணம் தொடரும்” என்று உபதேச மொழிகளை மொழிந்தார்.

தெளிவடைந்த சீடன் இப்போது உறுதியுடன் நடக்க ஆரம்பித்தான்.எல்லோருக்கும் அகமே விளக்கு.கடைசி வரை அதுதான் வழிகாட்டும்.இரவல் அறிவோ ஒளியோ எப்போதும் துணைக்கு வராது.விதை முளைப்பதற்கான ஆற்றல் விதைக்குள்ளேயே இருப்பதைப் போல் வாழ்க்கையின் வெற்றியும் எங்களுக்குள்ளேயே இருக்கிறது.நம்பிக்கையோடு முன்னேறுவோம்.எம் முன்னால் நம்பிக்கைச் சூரியனின் ஒளி வழிகாட்டலின் துணையும் எப்போதும்...!

துணிவுடன் இருங்கள் - வளமான வாழ்க்கை உங்களுடன்.துணிவுடன் இருங்கள் என்றால் மற்றவர்களை அடக்கி ஆளுங்கள் என்பது பொருள் அல்ல.உங்களை அடக்கி ஆளுங்கள் என்பதுதான் உண்மையான பொருள்.உங்களிடம் உள்ள குறைகளைக் களைந்து முன்னேறுங்கள்.எதிர்காலத்தில் வளமான வாழ்க்கை.வேண்டுமானால் உங்களது மனதை அடக்கி நல்லவற்றில் மட்டுமே முழுமூச்சுடன் ஈடுபடுங்கள்.

-ஜேம்ஸ் ஆலன்.