விஜய் ன் வில்லுக்கு,சுவிஸ் ல் அம்பு கொடுத்த எம்மவர்.

எப்பிடித் தொடங்கி எப்பிடி முடிக்கிறது எண்டு தெரியாமலேயே நான் பார்ர்த்து ரசிச்ச ஒரு "வில்லு" பட நிகழ்வைச் சொல்ல முனகினகினபடி பேசாமல் இருந்தேன்.சரி இண்டைக்கு பதிவில சொல்லியே ஆகவேணும்.அது அகதி வாழ்வின் ஒரு சம்பவம்.எம்மவர் சிலரின் பக்குவப்பட்ட மனநிலை.என்றாலும் ஆதங்கப்பட்டு மனம் அழுது சிரிக்கிறது.

ஒரு பக்கத்தில எங்கட நாடு எங்கட தேசம் எண்டு போர்ச்சூழல் இடப்பெயர்வு இழப்புக்கள்.இப்போது அடிக்கடி தீக்குளிப்பின் உக்கிரம்.இதற்கிடையில் புலம்பெயர்ந்த எம் மக்களில் சிலர் நாம் தப்பிவிட்டோம் என்று வெளிநாடு பிரஜாவுரிமையைப் பெற்றுக்கொண்டு தங்கள் குடும்ப உறவுகள் அத்தனை பேரையும் கனடா லண்டன் என்று அழைத்து இருத்திவிட்டு ஆடம்பரமான வாழ்வும் அரட்டையான பொழுதுமாக வாழ்கிறார்கள்.

உண்மையில் சிலருக்கு அங்க என்ன நடக்குது என்றே தெரியாத ஒரு சந்தோஷமான வாழ்க்கை.யாரோ அடிபடுறாங்கள்.ஏன் என்கிறதிலயும் பெரிய விளக்கம் இல்லை.ஊர்ல சண்டை முடிஞ்சா ஒருக்கா போய்ட்டு வரலாம் என்கிற மாதிரி.ஏன் இவங்கள் அடிபடுறாங்கள் என்று கேள்விகளும் உதிரும் வாயால்.இப்பிடி நிறைய வித்தியாசமான எங்கட ஈழத்து அகதித் தமிழர்களைக் காணலாம் வெளிநாடுகளில.(சொல்ல வெட்கம்தான்.ஆனலும் என்ன செய்ய !)

இந்த வரிசையில ஒருவர்...

நான் வேலை செய்யும் இடத்தில் எம் நாட்டைச் சேர்ந்தவர் ஒருவர் என்னிடம் கேட்டது எனக்கு தூக்கி வாரிப் போட்டது."என்ன ஹேமா ஊரில இண்டைக்கு சண்டையாம்".எனக்கு பதில சொல்ல வரவே இல்லை.ஐயோ..கடவுளே கிளிநொச்சி வன்னி பரந்தன் என்று மக்கள் படும் துயரமும் கண்ணீரும் இடப் பெயர்வுகளும் தங்கள் மண்ணிலேயே கைதிகளாய் முள் வேலிக்குள் அடைபட்டுக் கிடக்கிறதும் இரத்த ஆறுகளுக்குள் அன்றாட சீவியமும் கடந்தால் பிணக் குவியல்களுக்குள் தங்கள் உறவுகளைத் தேடியபடி எம் சொந்தங்கள் எங்கே !இங்கு காரில் பவனியும் பாரில் பியருமாய் காற்றைக்கூட விலை கொடுத்துச் சுவாசிக்கும் இவர்கள் எங்கே.ஊரில் எத்தனை வருட காலமாக போர் நடக்கிறது.அகதித் தஞ்சம் கேட்டதே 20 வருடங்களுக்கு முன் ஊரில் போர் என்றுதானே.

சரி அதன்பின் எத்தனை எத்தனையோ இழப்புக்கள்.தற்சமயம் ஈழத்தைக் கைப்பற்றியே தீருவோம் என்று இராணுவம் தமிழரை அடியோடு அறுவடை செய்துகொண்டு கோவில்கள், பாடசாலைகளென்று ,குஞ்சுகள் ,இளசுகள் என்று பார்த்துப் பார்த்து அழித்துக்கொண்டே நகர்கிறது.இன்று மட்டுமா செய்தியில் போர்-சண்டை என்றுதானே கேட்கிறோம்.
எப்பவும்தானே.ஊரில் என்ன நடக்கிறது என்றே தெரியாத அவர் தற்செய்லாக யாரோ சொன்னதை மட்டும் காதில் விழுத்தியிருக்கிறார்.அதுதான் அந்த
"இண்டைக்கு ஊரில சண்டையாம்".ம்ம்ம்ம்....

அடுத்து இன்னொரு குடும்பம்...

வருடப் பிறப்பையொட்டி என் சிநேகிதியோடு எம்மவர் வீடு ஒன்று ஒரு மாலைப் பொழுதில் போயிருந்தேன்.போய் தேநீர் அருந்திக் கொண்டிருந்தேன்.அவர்கள் பேச்சில் சுவிஸ் பிரஜாவுரிமை பெற்றுக்கொண்டவர்கள் எனத் தெரிந்தது.மூன்று குழந்தைகள்.முறையே 15 ,1,0 4 என.அவருக்கும் 8 சகோதர சகோதரிகள்.சுவிஸில் 4 பேரும் கனடாவில் 4 பேருமாய்.அப்பாவும் கூட.பெண்ணின் பக்கத்தில் மூவர்.அவவும் அண்ணாவும் இங்கு. தங்கை லண்டனில்.பிரச்சனையே இல்லை.ஊர்ல எல்லோரும் சுகமோ என்றேன். "எல்லாரும் இங்கதானே.எங்களுக்குப் பிரச்சனை இல்லை.பதில் சலனமில்லாமல்.

இத்தனைக்கு இருவரும் சாதாரணமாக ஒரு உணவு நிலையத்தில் வேலை பார்ப்பவர்கள்தான்.மொழியிலும் தேர்ச்சி இல்லை.சுவிஸில் 22 வருடங்கள் வாழ்நாள். இதுதான் அவர்கள் இயல் வாழ்வென அறிந்துகொண்டேன்.சரி....இது இருக்க ஒரு சின்னக் கதை சொல்லப் போகிறேன்.

சரி....தொலைக்காட்சி ஓடிக்கொண்டிருக்கு.அந்த 4 வயதுக் குழந்தை மாற்றி மாற்றிக் காட்சிகளைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். "கலைஞர்"
தொலைக்காட்சியில் விஜய் ன் வில்லு படத்திற்காக வருடப்பிறப்பின் விஷேட நேரடிப் பேட்டி ஒலிபரப்பாகிக் கொண்டிருந்தது.விஜய் பிரபுதேவா பிரகாஷ்ராஜ் இன்னும் சிலர் காட்சியில் தெரிந்தார்கள்.காட்சிகளில் ஓடிக்கொண்டிருந்த குழந்தை அந்த இடத்தில் நிறுத்திவிட்டு விஜய் விஜய் என்று ஏதோ சொல்லிச் சந்தோஷப்பட்டுக் கொண்டிருந்தான்.அழவும் தொடங்கினான்.காரணம் புரியவில்லை எனக்கு.

அம்மாவும் "என்னவோ நல்லாச் சிரிக்கினம்.என்னவாயிருக்கும்".என்றபடி "தம்பி அது சத்தம் வராது.நாங்கள் கலைஞர் தொடர்பு மட்டை வாங்கவில்லை.தீபமும் Sun T.V தான் இருக்கு என்று சொல்ல குழந்தை மாற்றியைத் தூக்கி எறிந்துவிட்டு அழுகிறான்.அம்மா சொல்கிறா."ஓம் அக்கா விஜய் வில்லு படம் எங்கட அண்ணா வேலை செய்கிற ஹொட்டலில வந்து சூட்டிங் எடுத்தவங்கள்.நாங்கள் வீட்டில எல்லாரும் போய்ப் பாத்தனாங்கள்.விஜய் தம்பியைக் கட்டிப்பிடிச்சு கொஞ்சினவர்.ஹலோ சொல்லி எங்களுக்கும் கை தந்தவர்"என்றபடி "பாருங்கோ விஜயோட பிரபுதேவாவோட ,பிரகாஷ்ராஜோட வேற யாரோட எல்லாம் போட்டோக்களும் எடுத்தனாங்கள்" என்று போட்டோக்கள் காட்டினா.

இந்தச் சமயத்தில மகனிடம் கேக்கிறா"தம்பி விஜய் மாமாவை நாங்கள் பார்த்தனாங்கள் எல்லோ.என்ன கலரில கோட் போட்டிருந்தவர் சொல்லுங்கோ.உடனே "மஞ்சள் கலரில கோட்டும் கறுப்புக் கண்ணாடியும் போட்டிருந்தவர்"என்கிறது குழந்தை.இடையிடை தகப்பன் மற்றைய பிள்ளைகளும் வந்து பார்த்துவிட்டுச் சத்தம் வராததால் அவஸ்தையோடு விலகினார்கள்.சின்னக் குழந்தையோ சத்தம் வரும் என்கிற முயற்சியில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்தது.இப்படி ஒரு விஜய் ரசிகர்களா என்றபடி (மனதுக்குள்) பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.

இப்படி அங்கு ஒரு படம் நடந்துகொண்டிருக்கையில் தந்தையானவர் தொலைபேசியை எல்லோருக்கும் நடுவில் கொண்டு வந்து வைத்தார்.அதன் ஒலிபெருக்கியையும் அழுத்திவிட்டார்.இப்போ அதனூடாக விஜய் பேசுவது தெளிவாகக் கேட்கத் தொடங்கியது.
வீடு அமைதியானது.

அந்த வீட்டில் ஒரு அதிசயம் நடக்கிறது என்பதுபோல அத்தனை பேரின் முகத்திலும் கொள்ளை மகிழ்ச்சி.பூரிப்பு.விஜய் விஜய் என்று குழந்தை துள்ளத் தொடங்க தகப்பன் "தம்பி சத்தம் போடாதையடா விஜய் மாமா என்ன சொல்றார் எண்டு கேப்பம்" என்று அதட்ட ஒரே ஆரவாரம்தான் போங்களேன்.

என்ன நடந்தது தெரியுமோ....கலைஞர் தொலைக்காட்சிக்குக் கட்டணம் செலுத்தும் நண்பர் வீடு ஒன்றிற்குத் தொலைபேசியில் தொடர்பு எடுத்து தொலைபேசிக்குள்ளால் காட்சிகளுக்குக் குரல் கொடுபட்டிருக்கிறது.எப்படி இருக்கிறது எம் மக்களின் நிலை.தொடர்பு கேட்டவரையும் தொடர்பு கொடுத்தவரையும் நினைத்துப் பார்த்தால்...அகதி வாழ்வின் அவலம்.அங்கு அப்படி...இங்கு இப்படி !

ஹேமா(சுவிஸ்)